تعبیر حکیمانه‌ی شب چله را در نبرد اساطیری حق و باطل و نور و تاریکی جستجو کنیم. نورِ مطهر و گرمی بخش با تاریکیِ لرزاننده و سرد در نبرد است و یلدایی‌ گیسو بلند، به طرفداری از نور مسیر زایش و خروج از ظلمت را به گیسویش رهنما خواهد شد. در نهایت فرج حاصل می گردد و در فجر، نهایتِ نور، فرزانگی، عدل و عشق بر تاریکی پیروز گشته؛ ظهور یافته و زاییده خواهد شد. مردمان تاریخی ایران زمین این شب را با امید شب نشینی کرده اند. در حالی که
*”در محیط طوفان‌زای ماهرانه در جنگ است ناخدای استبداد با خدای آزادی”، غصه را به دل راه نمی دهند و ناامیدی را به همراه زاج و اسپند بر آتش می افکنند و به انتظارِ امیدوارانه و شادمانه می نشینند. به سرخیِ انار چهره گلگون کرده و به گرمیِ آتش، فِسُردگیِ سرما را مغلوب می کنند و به کدورتِ دل نور می تابانند.
منتظرانی آگاه که آگاهمندانه انتظاری سراسر وصال را منتظر نشسته‌اند!

*بیتی از چکامه‌ی “آزادی” فرخی یزدی

✍نیما قاسمی