نا اهل لزوما کسی نیست که از سیستم و نظام منفک و جدا باشد. اتفاقا نااهل می تواند از جمله افرادی باشد که در همین سیستم رشد کرده و نان و نمک نظام را خورده؛ اما افکار و سبک و سیاق عملکردش بر خلاف منویات رهبر انقلاب بوده باشد. نا اهل کسی است که در بزنگاه در صف مخالفان نظام قرار می‌گیرد تا بغص فروخورده خویش را آشکارا بیان نماید و از همراهی کردن با مخالفان نظام از هیچ دستاویزی فرو گذار نباشد. نا اهل در سالهای ۸۸ و ۹۶ و۹۸ و ۴۰۱ با پیوستن به صف مخالفان کارنامه عملکردی خویش را مزین نموده است!

حالا شنیده می شود که حکم انتصاب شخصی بنام مصطفی خانزادی برای مدیر عاملی سازمان منطقه آزاد اروند طی چند روز آینده امضا و ایشان بر خلاف منویات رهبر انقلاب و سفارش موکد ایشان به رییس جمهور که فرموده بود “از فردی که کوچکترین زاویه ای با انقلاب دارد استفاده نکنید”، و با وجود مخالفت مردم خوزستان معارفه خواهد شد!

با توجه به اینکه بیش از دو دهه است که مردم منطقه اروند (خرمشهر و آبادان)تقریبا هیچ عملکرد مثبتی از این سازمان ندیده اند، امید داشتند این دفعه به واسطه انتخاب دکتر پزشکیان شانس با آنان یار باشد و شخصی بومی، با تجربه و متخصص و مسلط بر امور سکان هدایت منطقه را در دست بگیرد. اما ظاهرا طی توافقات پنهانی با برخی عوامل ضد انقلاب تهران نشین؛ این امر محقق نگردید و باز هم سر مردم منطقه بی کلاه ماند و بخت با برخی نمایندگان و مدیران عالی استان یار شد.

از درون چراغ جادو به واسطه رمالان خودی و ناخودی اینبار نام مصطفی خانزادی بیرون آمده تا بار دیگر شاهد هنر نمایی های غول چراغ جادو باشیم. جالب است که خانزادی در منطقه و حوزه انتخابیه دماوند هیچ مقبولیتی نداشته و ندارد و در انتخابات دوره قبل توانسته تنها ۶ درصد آرا به خود اختصاص بدهد؛ و عملکرد ضعیف ایشان در دوره نمایندگی باعث شده تا مردم از وی روی گردان باشند.

پس از انتخاب جناب پزشکیان، خانزادی در نامه شماره ۱۲۲۴ س م مورخه ۲۴ / ۴ از طرف رییس ستاد راهبردی، خودش و محسن نریمان را با امضا خودشان به آقای پزشکیان جهت دبیری شورای عالی مناطق آزاد معرفی می کنند و گویا آنجا در یک تعامل محیرالعقول با آقای مسرور غنائم حاصل از پیروزی و فتح جنگ را تقسیم می‌کنند و قول به چنگ آوردن مدیرعاملی منطقه‌ای آزاد اروند را می گیرد.

رضا مسرور، دبیر شورای عالی مناطق آزاد تجاری-صنعتی و ویژه اقتصادی کشور، با این اقدام بر خلاف میل مردم خرمشهر و آبادان، منطقه اروند را نه در جهت رشد، بلکه به نقطه غیر قابل بازگشتی خواهد برد که برای همه بازگشتن به همین روزها نیز آرزو خواهد شد.

جالب اینکه برخی مدیران عالی استان و نمایندگان که مدعی ولایتمداری اند نیز برای اخذ تاییدیه خانزادی از نهادهای نظارتی همکاری و دوندگی مضاعفی داشته اند تا کسی را که در بزنگاه خطرناک در صف مخالفان نظام قرار گرفته را حمایت و تایید نمایند.

مصطفی خانزادی روزنامه نگار و نماینده دوره ششم مجلس از اعضای حزب منحله مشارکت میباشد و وقتی در شعبه ۷۶ کیفری تهران در مقابل قاضی در خصوص تبلیغ برای مخالفین نظام در خارج از کشور قرار می‌گیرد و به صراحت اعلام می‌کند قبول دارم که اشتباه داشته ام. وی در حمایت از گروه های مخالف نظام در روزنامه اش مطالبی چاپ نموده و آنجاست که آذرتاش نماینده دادستان برایش تقاضای اشد مجازات را نمود و همچنین در شعبه سوم دادسرای کارکنان دولت نیز اتهاماتی بر او وارد شد تا جایی که روزنامه اش توقیف و سلب امتیاز گردید.

در سوی دیگر ایشان یکی از متحصنین و صحنه گردانان آن آبروریزی در مجلس ششم بوده و در هیچ برهه ای تایید صلاحیتش را به سادگی بدست نیاورده است؛ و در غائله سال ۱۴۰۱ بصورت علنی مخالفت خودش را با نظام ابراز داشته و توئیت های وی گویایی همه چیز بوده است.

خانزادی در زمانی که رییس هییت مدیره هلدینگ عمران و حمل و نقل تامین شستا بوده، منزل مسکونی به متراژ ۱۶۱ متر در ورداورد (منطقه ۲۲ تهران) از املاک “ایران سازه شستا” (که تخلفاتش در این زمینه حکایات خاص خود را دارد) را به قیمت هر متر ۳ میلیون و پانصد هزار تومان برای دخترش به ثمن بخس دریافت نموده و همان زمان نیز همسرش بصورت سفارشی ریاست اداره بهزیستی شهرستان دماوند را عهده دار بوده است.

وی در یک فرایند انحصارگرایانه با مرتضی الویری شراکت تجاری داشته و در شرکت کیمیا تجهیز نیکان به واردات انحصاری تجهیرات پالایشگاه، پتروشیمی و تجهیزات پزشکی می پرداخته و به کسب درآمد های هنگفت با همکاری داماد الویری مشغول بوده است.

حال این پرسش مطرح است که چطور اینچنین فردی برای چنین پست مهمی در یک نقطه مرزی با ده ها چالش و تهدیدات احتمالی از سوی دشمنان و مخالفین نظام، مورد تایید صلاحیت قرار می گیرد!

مصطفی خانزادی یک مدیر پروازی دیگر خواهد بود که با توجه به عدم درک از معضلات موجود، بی شک منطقه را در مسیر توسعه قرار نخواهد داد. منتقدان معتقدند که حضور مدیران و پروازی مانعی جدی برای درک عمیق از مشکلات منطقه و اجرای برنامه‌های توسعه پایدار است.